Mijn schrijfstijl – een voorbeeld
Het verhaal van chronische pijnpatiënt Mariska van der Stigchel
Mariska van der Stigchel heeft al 15 jaar last van vermoeidheidsklachten, sliep slecht en kreeg steeds meer last van haar benen, schouders en nek. Ook in haar werk liep ze vast. “Ik had gewoonweg te veel werk en ik kon geen nee zeggen. Bovendien ben ik perfectionistisch en zoek ik liever geen confrontatie op. Da’s geen goeie combi kan ik je vertellen.”
Hoe kwam het dat je jezelf ziekmeldde?
“Het ging al een tijd niet lekker op mijn werk. Ik hielp iedereen en elke vraag pakte ik op. Het werk groeide me boven het hoofd. Daarnaast had ik veel pijn en was ik bezig met een koophuis met mijn vriend. Er gebeurde veel tegelijk. In februari ’20 hadden we een gezellig personeelsuitje met een workshop. Ik had mezelf hiernaartoe gesleept. Ik wilde zo graag erbij zijn, had me erop verheugd. Tijdens deze avond ging ik naar mijn idee letterlijk scheel kijken van de pijn. Een collega zag dit en haalde me over naar huis te gaan. De volgende dag kon ik weinig meer. Ik stortte in en meldde me ziek. Een periode van bijkomen en herstellen brak aan.”
Hoe kwam je bij ons terecht?
“Intussen liep ik bij de reumatoloog vanwege mijn aanhoudende pijnklachten. Die gaf mij in maart ’20 de diagnose fibromyalgie. Echt, deze diagnose gaf me zoveel rust. Er viel een last van mijn schouders. Dat zorgde er ook voor dat ik vrij snel accepteerde dat ik deze chronische ziekte heb. Het toeval wil dat een paar collega’s ook fibromyalgie hebben. Eén van hen volgde eerder een pijnrevalidatietraject en deelde haar ervaringen. Ik besprak dit met mijn reumatoloog en uiteindelijk verwees mijn bedrijfsarts me door voor pijnrevalidatie. Zo kwam ik bij jullie terecht voor een revalidatietraject van 17 weken. Mijn traject begon in juli ’20, in dezelfde week dat ik begon met re-integreren op mijn werk.”
Wat was je verwachting?
“Hoe sneller ik aan de slag kon, hoe beter was mijn motto. Ik wilde grip op mijn pijn en me gewoonweg beter voelen. Daar had ik veel voor over.”
Hoe verliep je revalidatietraject?
“Mijn casusverantwoordelijke was Astrid Groeneweg. Ik had direct een klik met haar. Ze begreep mijn klachten goed en voelde me goed aan. De combinatie revalideren en re-integreren vond ik wel pittig hoor. Toch was ik vastbesloten mijn tanden erin te zetten. Als eerste kreeg ik in de trainingszaal les over chronische pijn. Ik leerde al vrij snel dat de signaalfunctie in mijn hersenen niet goed meer werkte. Ik noem een voorbeeld. Een autoalarm gaat af als er wordt ingebroken. Bij mij gaat het autoalarm continue af en dus niet alleen als er wordt ingebroken.
Vervolgens keken we naar wat er nog niet goed gaat in mijn leven en wat ik graag wilde veranderen. Ik wilde mezelf meer op de eerste plaats gaan zetten en minder bezig zijn met de goedkeuring van anderen. Daar gingen we actief mee aan de slag en er werd hier een plan voor gemaakt. Stap voor stap ging ik aan de slag.
Fysiotherapie met Astrid ging me helpen om mijn belastbaarheid toe te laten nemen. Ergotherapie met Sanne zorgde ervoor dat ik mijn dagen beter ging plannen en rust nam als mijn lichaam dat nodig had. Haptotherapie met Evelien zorgde ervoor dat ik veel meer ontspanning in mijn lijf ging ervaren. Gesprekken met arbeidsdeskundige Inge zorgden voor inzicht in hoe ik mijn werk deed en hoe ik beter mijn grenzen aan kon geven. Deze combinatie zorgde ervoor dat ik geleidelijk aan minder pijn kreeg en meer vertrouwen in mezelf én mijn lichaam kreeg. Ik had geen groot omslagpunt, de verandering ging geleidelijk. In november ’20 rondde ik mijn revalidatietraject af bij jullie.”
Wat heb je geleerd?
“Nu kan ik mijn grenzen aangeven en geef ik mijn eigen mening. Te lang heb ik de mening van anderen belangrijker gevonden dan die van mij. Ook weet ik steeds beter wat ik wil en wat ik níet wil. Het mooie is ook dat mijn vriend me actief helpt in het zoeken naar mijn mening. Hij vraagt regelmatig “Wat wil jij”? Hij vraagt net zo lang door totdat ik mijn mening geef. Dat doet hij liefdevol hoor, ik ben alleen maar blij dat hij dat doet.”
Waar ben je trots op?
“Echt trots ben ik dat het me is gelukt om mezelf op de eerste plaats te zetten op een manier die bij me past. Daar ben ik heel blij mee.“
Hoe gaat het inmiddels met je?
“Ik ben weer volledig aan het werk voor 36 uur. Het lukt me veel beter om prioriteiten te stellen en ik signaleer nu als ik te veel werk heb. Vanwege corona werk ik nu volledig thuis en kan ik, als alles weer “normaal is” wil ik een aantal dagen per week van huis blijven werken. Dat zorgt voor een goede balans, ik heb minder prikkels. Ook pak ik regelmatig rustmomenten. Wat ook zo fijn is, het lukt me om zelf mijn pijn te managen. Ik heb weinig reguliere zorg meer nodig. Als ik nu pijn in mijn schouders en nek heb, dan kies ik nu eerder voor een massage dan voor fysiotherapie.”
Wat wil je andere fibromyalgie patiënten meegeven?
Dit interview schreef ik in 2021 voor LENGG.